SF: Nowe życie, nowa ja.- Rozdział 11

Rozdział 11- "Po burzy, przychodzi rozpogodzenie" 

Klęczeliśmy tak może z 10 minut. Pokój wypełniony był jedynie dźwiękami tykającego zegara.  Nie poczułam jak Lysander się poruszył i postawił mnie na równe nogi. Nagle cichy pokój, wypełnił głos białowłosego.

-Liv, możemy porozmawiać?- zapytał mnie jeszcze trochę oszołomiony. W jego głosie było słyszeć smutek.

-Yyyy.. Myślę że… Tak powinniśmy porozmawiać. Tak będzie najlepiej.- odpowiedziałam mu nie patrząc mu w oczy. Bałam się tego momenty, w którym przyjdzie mi stanąć z nim twarzą w twarz. Usiadłam na łóżko, stojące tuż za nami. Lys poszedł w moje ślady. Chciał usiąść obok mnie, ale zawahał się. Postanowił, że usiądzie dalej bym nie czuła się nieswojo.

-Słcuhaj Liv.. <zamkną oczy> Przepraszam Cię za tę sytuacje, która wczoraj miała miejsce. Naprawdę nie planowałem tego. Możesz mi wierzyć, albo i nie… ale nie mógłbym Ci zrobić krzywdy, ale jednak stało się. To wszystko stało się tak nagle. Byłem pijany. Tak.. wiem powiesz mi, że nie można zwalać winy na alkohol, że powinniśmy znać swój umiar. A jak nie znamy to powinniśmy w ogóle nie pić.  Nic chyba nie jest w stanie mnie usprawiedliwić.. Cały czas mam wyrzuty sumienia. Po pierwsze że byłaś świadkiem rozmowy mojej z Rozalią, i widziałaś mnie w krępujące sytuacji. A po drugie, że stałaś się ofiarą moich emocji. – przerwałam mu.

-Co masz na myśli, mówiąc „ofiarą moich emocji” ? – w końcu zebrałam się w sobie i spojrzałam mu w twarz. Jego twarz była blada, w oczach błądził smutek i poczucie winy.

-Otóż, jak już słyszałaś i pewnie się zorientowałaś zakochałem się w dziewczynie mojego brata. Jest ona uosobieniem ideału kobiety: czuła, wrażliwa, inteligentna, piękna, z poczuciem humoru, z pasją. <Gdy tak o niej opowiadał, jego twarz na trochę się rozpogodziła. A mnie.. dziwnie zabolało coś w środku, ale słuchałam dalej.> Takich kobiet jest mało. Wyznałem jej co do niej czuje, a ona odrzuciła moje uczucia. Zresztą sama widziałaś. Nie chcę Ci mówić jaki jestem, wolałbym abyś sama wyrobiła o mnie zdanie. Ale na chwilę obecną jestem pewnie u Ciebie na czarnej liście. Ale muszę Ci powiedzieć, że zazwyczaj panuję nad sobą i swoimi emocjami. A wtedy coś we mnie pękło i już się nie kontrolowałem. Pocałowałem ją, później zobaczyłem Ciebie. Na początku byłem zły na Ciebie, że nie uszanowałaś naszej prywatności. Gdy Cię zawołałem, a Ty mnie zignorowałaś moja złość podwoiła się. Chciałem Cię dogonić ale było już za późno.  Gdy już trochę ochłonąłem po wejściu do domu Młodej, znów przypomniałem sobie słowa Rozy, że jestem przystojnym fajnym facetem i że mogę mieć każdą, ale jej nie. Bo mnie nie kocha. Złość znów powróciła i sięgnąłem po alkohol. Wypiłem za dużo, bo chciałem zagłuszyć uczucia i emocje. Chciałem już iść do domu… Ale… zobaczyłem Ciebie. Nie byłem w stanie racjonalnie myśleć. Jedyne co poczułem to impuls że muszę sprawdzić czy Roz miała rację mówiąc, że mogę mieć każdą. Chciałem tylko pocałować, nie chodziło o nic innego…. Ale wyszło, już sama wiesz jak…. Liv, naprawdę uwierz mi jest mi cholernie przykro, i będę się starał abyś mi wybaczyła.. Zrobię co tylko zechcesz, nawet będę się trzymał od Ciebie z daleka.<ukłucie w środku powróciło>Tylko wybacz mi. Proszę… -  Spuścił wzrok, w pokoju zapanowała znów cisza. Zaczęłam drżącym głosem, zbierałam szybko myśli.

-Lysadrze.. <drgnął> Jaa… Wierzę że była to chwilowa Twoja niedyspozycja. Chcę wierzyć, że nie zrobiłbyś mi tego.  Chciałabym, o wszystkim zapomnieć… <chciał zabrać głos, ale nie dałam sobie przerwać> Cicho teraz ja mówię. Jak skończę, wtedy będziesz miał swój czas.<zdziwił się że mogę być tak stanowcza>  Ale zapomnienie jakiejś sytuacji ze swojego życia, to tak jak by zapomnienie kim się jest. To wyparcie się samego siebie. Domyślam że słyszałeś moją rozmowę z Kasem. I wiesz co miało miejsce. Mimo to, że przeszłość boli.. to nie dam rady o niej zapomnieć, bo gdy o niej zapomnę, to również zapomnę dlaczego stałam się taka, jaka jestem. Co spowodowało że się zmieniłam… To część mojej historii. A nikt nie powiedział, że historia musi być zawsze idealna. Na świecie są dwa rodzaje księżniczek. Pierwsza to ta, której wszystko przychodziło od tak, żyła beztrosko i umarła beztrosko. Nie musiała zapracować na swoją koronę, bo inni zapracowali za nią. A drugi typ księżniczki to taki, że najpierw była żebraczką, miała w swoim życiu dobre i złe dni, ale kiedyś tam los się do niej uśmiechnął i dał jej szanse. Szanse na spokojne życie, stabilizacje, znalezienie spokojnej przystani. Samą sobą zapracowała na koronę… Dobra gadam nie od rzeczy, o jakiś pieprzonych księżniczkach. Ja nie jestem jeszcze księżniczką, ale mam nadzieję że to się może kiedyś zmieni. Ale wracając do tego czy Ci wybaczę, to …… tak wybaczę Ci, i nawet już wybaczyłam. Ale chciałabym, abyś dał mi trochę czasu abym mogła Ci zaufać.. – Lysander na te słowa podniósł głowę i spojrzał na mnie. Chyba się tego nie spodziewał.

-Liv… Postaram Cię nie zwieść i … nie skrzywdzić już nigdy.- położył swoją dłoń na mojej. Podskoczyłam, zauważył to i chciał cofnąć rękę.

-Nie spokojnie, możesz tak zostawić.- Lysander lekko się uśmiechną i do pokoju wszedł Kastiel. Spojrzał na nas, a na jego twarzy zauważyłam pewną ulgę.

-Wyjaśniliście sobie już pewne rzeczy?- zapytał niepewnie

-Tak, wyjaśniliśmy, ale nie do końca..<Odparłam. Chłopaki spojrzeli się na mnie lekko zbici z tropu.> Mam do Was małą prośbę- powiedziałam to już lekko zmęczonym głosem.

-Tak, jaką?- odpowiedział Kas zaciekawiony.

-Niech to co się stało wczoraj, i to czego się dowiedzieliście o mnie zostanie między nami. Mogę Was o to prosić? Naprawdę zależy mi na dyskrecji, nie chciałabym aby ktoś mi współczuł, i nie chciałabym aby w jakiś sposób dowiedział się o tym Aron.. To by źle się skończyło.

-O co chcesz prosić? Ja o niczym nie pamiętam. Mam amnezję. – powiedział to Kastiel a ja pierwszy raz od wczoraj szczerzę się uśmiechnęłam.

-To wszystko zostanie między nami, tylko kwestia co powiedzieć Iris. Ona widziała jak wybiegłaś zapłakana.- odrzekł nadal skrępowany Lys.

-Jeśli chodzi o to że wybiegłam powiemy po prostu że źle się poczułam. Nadejdzie taki czas, gdy jej powiem o wszystkim < Lys, odwrócił wzrok>. O mojej przeszłości rzecz jasna… Chciałabym od dzisiaj zacząć wszystko od nowa. Mam dość już zadręczania się, życia w strachu. Tylko muszę odnaleźć osobę która mi pomoże odnaleźć spokój i równowagę.

-My Ci pomożemy. To będzie takie, hymm wynagrodzenie za nasze przewinienia.- Kastiel wyszczerzył zęby.

-Tak pomożemy Ci. – powtórzył za  nim Lys. Na zgodę uśmiechnęłam się lekko.

-Mam jeszcze jedną prośbę. Możecie odstawić mnie do domu? Bo Aron będzie się martwił, a ja jestem jeszcze zmęczona i brak mi sił.

-Jasne, nie ma sprawy.

-Dzięki <lekko uniosłam kąciki ust. 

.........................................................................................................................................

PS. Od razu przepraszam, za brak akcji.